Delen heelt
“Heeft u wel eens iets niet leuk meegemaakt mevrouw”? Rachma kijkt me vragend aan. We zitten met zo’n 6 jongeren aan een grote tafel. 4 anderen zitten 2 aan 2 naast elkaar te plakken en te tekenen en 2 leerlingen surfen op de computer. Rachma kijkt naar een pagina van haar klapper die ze open heeft geslagen. De titel van de pagina is: “Moelijke tijden”. Ze zit er al een tijdje naar te kijken en kan kennelijk de woorden nog niet vinden om haar verhaal vorm te geven. Ik denk even na en geef haar dan heel eerlijk antwoord. Jazeker moppie. Ik schuif wat dichter naar haar toe, maar ik zie dat de anderen aan de tafel ook hun oren spitsen. Mijn broer is gestorven toen ik 10 jaar was. Dat was een hele verdrietige tijd in mijn familie. Direct duikelen er andere vragen overheen. “Hoe kwam dat dan?” “Hoe oud was hij”. Laura naast Rachma legt nu ook haar glitterpen neer en ik zie dat de anderen aan de tafel nu aandachtig mee luisteren. Ik vertel het hele verhaal. Het is lang geleden maar ik zie het hele gebeuren nog als een film voor me. Ik vind het fijn om zoiets persoonlijks te delen met deze kinderen. Ik ben ook maar een mens met een eigen verhaal. Na dit gesprek dat uiteindelijk 15 minuten duurt, zet Rachma voorzichtig haar pen op papier en begint aan haar eerste zin. De sfeer in de groep is lief en serieus. Ik geniet er zelf van en zie dat de kinderen ontspannen aan het werk zijn. Een meisje is een collage aan het maken met een foto van haar vader, die nog in haar thuisland woont. 2 jongens zoeken op het internet naar foto’s van hun lievelingsband. Ieder kind heeft een andere bladzijde waar hij of zij aan werkt. Ze bemoeien zich regelmatig met elkaar en lezen elkaars antwoorden op vragen. Het is universeel onderzocht en bewezen dat mensen beter gedijen als ze zich met elkaar verbonden voelen. Ik zie het hier in praktijk en ik hoef niets anders te doen dan simpelweg mezelf te zijn.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten