Seeing-Me op Kennisnet!!

Nieuwsbericht op Kennisnet: 10 december 2012.

http://www.kennisnet.nl/sectoren/voortgezet-onderwijs/actueel/digitale-mentormethode-seeing-me-laat-leerlingen-werken-in-web-app/

Seeing-Me

http://www.seeing-me.com

Seeing-Me de lucht in.

Op 22 november was het zover. Na maanden heel hard werken is de Web-App klaar en kunnen onze kids hun levensverhaal nu ook vertellen online. Deze Web-App biedt elke kind 140 webpagina's met werkbladen over hun leven nu, over vroeger en over hun toekomst. Super cool zijn de achtergronden die ze zelf kunnen vormgeven en de filmpjes die ze kunnen opladen. We zijn heel erg nieuwsgierig hoe vooral de jongeren deze Web-App zullen waarderen en kunnen dan ook niet wachten om met de eerste groepen te gaan beginnen. Het nieuwe klasse-forum is een hele aanwinst en biedt tonnen aan mogelijkheden aan de mentor om ook buiten de les in contact te blijven met zijn klas en allerlei onderwerpen te bespreken. Ja, ja, de digitale leerweg staat nu ook voor de mentorlessen klaar. Wij zijn trots op het resultaat!!!

Gisteren was ik in de Oranjerie om een evenement te bezoeken dat was georganiseerd rond Meester Kanamori, een Japanse onderwijs-held die ik zeer bewonder. Er is een film over zijn werk gemaakt. Die is echt de moeite waard. Werken met jongeren vanuit verbondenheid. Hij doet het!! en hij deed het gisteravond ook, met 350 mensen in de zaal. Hij was totaal op zijn gemak en vertelde over zijn onderwijs visie vanuit het diepst van zijn ziel. Wow, hoe inspirerend! Ik ging bewogen en gevoed naar huis, vol inspiratie om mijn werk met het wereldburgerproject zo volledig mogelijk op de kaart te zetten. We moeten er gezamenlijk voor vechten om de wereld rondom en met kinderen te verzachten, zodat ook zij echt kunnen ontspannen en vanuit hun passie in het leven kunnen staan. Gewoon kunnen zijn wie ze zijn, zoals ze zijn. Wat een heerlijke ontdekkingstocht is dat toch. Ik ga ervoor!! Doen jullie mee?

Dit is de film: Children full of life.

http://www.youtube.com/watch?v=armP8TfS9Is

Geen integratie, maar participatie!

Bij integratie gaan we er nog steeds van uit dat er 2 soorten bewoners zijn in een land. De autochtonen en de allochtonen. Dit principe houdt vast aan een hokjesgeest dat is achterhaald. Als wereldburgers zijn we al 1 VOLK. We bevolken 1 planeet waar we gezamenlijk verantwoordelijk voor zijn. Daarvoor moeten we allemaal op onze eigen manier participeren en samenwerken. Om die participatie zo goed mogelijk te faciliteren geven we onderwijs wat zo passend mogelijk is afgestemd op de behoeften van elk individu, van jong tot oud. Gratis onderwijs op alle mogelijke gebieden voor iedereen van alle leeftijden, voor een zo'n optimaal mogelijke persoonlijke ontwikkeling waarbij de passie van het individu centraal staat. Wow, wat zou de wereld er anders uitzien als dat onze werkelijkheid was.

Not Two is Peace

We zijn altijd al een deel van het geheel!

Mijn Leermeester, mijn Hart. Adi Da Samraj. Deze videotrailer gaat over zijn boek: "Not Two is Peace". Zolang we veronderstellen dat er TWEE zijn (ik en jij) zal er nooit vrede zijn in deze wereld. Alleen door onze diepe en nooit eindigende verEENiging toe te laten, EEN-zijn, voorbij alle vooronderstelde kennis en gezichtspunten, zijn we zelf liefde zoals het al IS.

http://www.youtube.com/watch?v=BQkQO2xSccY&feature=player_embedded

Wereldburgerschap

Ik ben geboren in Vinkeveen. Mijn voorouders komen uit Frankrijk. Ik ben getrouwd met een Amerikaan en wij wonen in Limburg. Mijn zoon spreekt inmiddels vloeiend dialect, maar thuis spreken we Engels. Wie weet wonen we over een aantal jaren wel in California. Onze individuele geschiedenis is interessant en hoeft niet meer in een hokje te worden geplaatst. Ieder van ons ontwikkelt een eigen levensstijl waarmee we ons een plaats verwerven waar dan ook. Grenzen vervagen steeds meer. Als wereldburgers zijn we met elkaar versmolten als 1 groot volk dat de aarde bewoont. Dit hoort mijn inziens op school met nadruk aandacht te krijgen in het belang van de individuele trots die een kind kan hebben op zijn eigen identiteit, maar ook in het belang van wederzijds respect, interesse en tolerantie. De klapper is een uitstekend instrument om deze identiteit langzaam zichtbaar te maken voor de jongere zelf, maar ook voor zijn omgeving. Dit gebeurt niet doordat de docent allerlei levensonderwerpen gefaseerd bespreekbaar maakt in de klas, maar doordat de jongere zelf kiest met welk onderwerp uit de klapper hij zich op dat moment wil bezighouden. Dit zorgt voor een ongedwongen, spontane sfeer waarbij de docent alleen functioneert als facilitator en geïnteresseerd luisteraar .

De identiteitsontwikkeling

De theorie van identiteitsontwikkeling (Erikson, 1968) gaat ervan uit dat adolescenten een proces van persoonlijkheidsontwikkeling doormaken dat uitmondt in het vormen van een persoonlijke levensstijl. Het gevoel van continuïteit neemt daarin in een centrale rol in. Dit houdt in dat de jongere ondanks alle psychische en lichamelijke veranderingen in deze levensfase toch zichzelf blijft. Het ervaren van continuïteit is na dramatische gebeurtenissen vaak verstoord. De jongeren krijgen het gevoel dat alles, ook de eigen persoonlijkheid, radicaal is veranderd. Je zou kunnen zeggen dat de levenslijn meerdere malen is gebroken. Pijnlijke herinneringen worden liever vermeden, de toekomst is heel onzeker, dus het levenslijntje waar de jongere zich op voortbeweegt is nog maar heel kort geworden. Niet alleen in ISK’s maar ook in het reguliere VO zie ik veel kinderen met gebroken levenslijnen. De voortgang van de identiteitsontwikkeling is in sterke mate afhankelijk van de steun en bevestiging die de jongere krijgt van zijn omgeving en vanuit de samenleving.

Verwerken van het verleden

Als je veel nare ervaringen hebt meegemaakt dan denk je daar liever niet meer over na. Daarmee wordt het verleden liever vermeden. Dit stagneert echter de ontwikkeling van een gezonde identiteit. Het levenslijntje moet op de een of andere manier weer worden opgerekt. Er zijn veel therapievormen te vinden die door praten, ervaren, schrijven, tekenen, boetseren of zelfs met oogbewegingen nare herinneringen langzaam uitdoven. Datgene wat wordt vermeden moet onder begeleiding worden geactiveerd (getriggerd) waarna de heftige emoties gekoppeld aan de nare herinnering in kracht afnemen. Deze vormen van therapie kunnen natuurlijk heel zinvol en effectief zijn, maar je hebt er wel goed opgeleide therapeuten voor nodig om dit proces te begeleiden. Op school zijn vaak dit soort professionals niet aanwezig. We kunnen daar echter wel stappen zetten in de goede richting. Met de wereldburger klapper verloopt dit proces heel spontaan. Doordat de leerling zelf kiest aan welke bladzijde hij werkt hoef je niet bang te zijn dat je als docent te maken krijgt met heftige emoties. Hij zal er namelijk pas aan beginnen als hij zich er klaar voor voelt. Hij wordt echter wel blootgesteld aan een “softe” trigger. Al bladerend duikt de bewuste pagina steeds weer op. Hoewel in eerste instantie ontkenning en vermijding overheersen komt er dan toch een moment waarop het net niet TE bedreigend is. Al doende wordt de sfeer in de groep veiliger en steeds meer ontspannen. De jongere ziet ook dat hij niet de enige is met een intens verleden, maar dat anderen net zulke rugzakjes dragen. Zo groeit er empathie en saamhorigheid. Gedeelde smart is halve smart!

Een stukje uit de praktijk

Delen heelt

“Heeft u wel eens iets niet leuk meegemaakt mevrouw”? Rachma kijkt me vragend aan. We zitten met zo’n 6 jongeren aan een grote tafel. 4 anderen zitten 2 aan 2 naast elkaar te plakken en te tekenen en 2 leerlingen surfen op de computer. Rachma kijkt naar een pagina van haar klapper die ze open heeft geslagen. De titel van de pagina is: “Moelijke tijden”. Ze zit er al een tijdje naar te kijken en kan kennelijk de woorden nog niet vinden om haar verhaal vorm te geven. Ik denk even na en geef haar dan heel eerlijk antwoord. Jazeker moppie. Ik schuif wat dichter naar haar toe, maar ik zie dat de anderen aan de tafel ook hun oren spitsen. Mijn broer is gestorven toen ik 10 jaar was. Dat was een hele verdrietige tijd in mijn familie. Direct duikelen er andere vragen overheen. “Hoe kwam dat dan?” “Hoe oud was hij”. Laura naast Rachma legt nu ook haar glitterpen neer en ik zie dat de anderen aan de tafel nu aandachtig mee luisteren. Ik vertel het hele verhaal. Het is lang geleden maar ik zie het hele gebeuren nog als een film voor me. Ik vind het fijn om zoiets persoonlijks te delen met deze kinderen. Ik ben ook maar een mens met een eigen verhaal. Na dit gesprek dat uiteindelijk 15 minuten duurt, zet Rachma voorzichtig haar pen op papier en begint aan haar eerste zin. De sfeer in de groep is lief en serieus. Ik geniet er zelf van en zie dat de kinderen ontspannen aan het werk zijn. Een meisje is een collage aan het maken met een foto van haar vader, die nog in haar thuisland woont. 2 jongens zoeken op het internet naar foto’s van hun lievelingsband. Ieder kind heeft een andere bladzijde waar hij of zij aan werkt. Ze bemoeien zich regelmatig met elkaar en lezen elkaars antwoorden op vragen. Het is universeel onderzocht en bewezen dat mensen beter gedijen als ze zich met elkaar verbonden voelen. Ik zie het hier in praktijk en ik hoef niets anders te doen dan simpelweg mezelf te zijn.